Welcome To My Blog

Sabtu, 02 Maret 2013

Lakon Wayang



Anoman Duta

        Anoman anak dewa, sekti mandraguna awujud kethek putih. Dheweke suwita marang Prabu Rama Wijaya. Suwithane ditampa, jalaran sang Rama Wijaya Pancen butuh satriya digdaya kanggo mbengkas durangkara.
        Sawijining dina, Anoman dinuta dening Prabu Rama Wijaya supaya ngawat-awati garwane kang diculik dening Prabu Rahwana. Garwane Prabu Rama Wijaya jenenge Dewi Sinta. Dene Prabu Rahwana ratu Negara Ngalengka, ratu awujud buta, kebak durangkara.
        Prabu Rahwana ndhusta Dewi Sinta kanthi laku culika. Dewi Sinta digawa menyang Negara Ngalengka arep didadekne prameswari. Mesthi bae Prabu Rama Wijaya duka banget.
        “Kaki Anoman, jeneng sira dakutus ngulati ngawat-awati garwku Dewi Sinta kang dinusta Rahwana raja ana Ngalengka. Apa sira saguh?” pandangune Rama Wijaya marang Anoman.
        “Sendika dhawuh, Gusti!” wangsulane Anoman.
        “Minangka tetenger dutaningwang, jeneng sira dakgawani kalpika, aturna marang garwaku dewi Sinta lan kandha marang garwaku Dewi Sinta lan kandha menawa jenengingsun terus nglacak lan ngupadi, aja sumelang!”
        “Nuwun inggih, kanthi pangestu paduka, kula nyuwun wekdhal sadinten sadalu, Gusti.”
        “sedina sawengi kowe saguh ngerteni kahanane garwaku, kaki anoman?”
        “Inggih Gusti!”
        “aja kesuwen, wis ndang budhala dakpangestoni!”
        Sawise nampa ali-ali, Anoman banjur budhal menyang Negara Ngalengka. Bawane satriya sekti linulih, lungane Anoman ora jumangkah nganggo sikil, nanging sarana ngambah dirgantara. Ora antara suwe, anoman wis tekan ana Negara Ngalengka. Dheweke njujug ana taman keputren kanthi mindhik-mindhik.



        Tekan taman keputren, Anoman bingung jalaran during tau weruh dewi Sinta. Nuju ing wektu iku ing taman keputren Anoman weruh ana sawijining putrid ayu kang dilipur dening abdine. Anoman mara nyedhaki kanthi sesingidan. Dheweke nguping apa kang dirembung antarane putrid lan embane. Kahanane nrenyuhake banget, abdine katon lehe bersit, resik, lan macak. Dene sang putrid katon banget sungkawaning panggalihe. Awake kuru, pucet, rambute gembel sajak ora tau kambon sisir.
        “Gusti Putri, kula pun Trijatha, sowan caos dhaharan. Mangga ta Gusti, kula aturi dhahar!” ature sang emban.
        “Trijatha, aku ora luwe. Wis selehna ana kana bae, Trijatha!”
        “Menawi paduka boten kersa dhahar, mangke gerah Gusti!”
        “ya ben lara. Aku luwih becik mati tinimbang dipek bojo karo gustimu, Trijatha.”
        Ora ngerti sangkan parane, dumadakan njedhul pawongan apengawak buta nganggo busana keprabon.
        “E, lha dalah . . ., Sinta . . . Sinta, mangana ya, mangana, ben ora kuru awakmu!” mangkana unine, swarane jumlegur banter kaya bledheg mangsa ketiga. Anoman saka papan pandhelikan dadi ngerti menawa sang dewi kuwi jenenge Dewi Sinta, garwane Prabu Rama Wijaya kang lagi digoleki.
“Rahwanaraja, ora sudi aku mangan pangananmu. Luwih becik aku mati ngalub, tinimbang aku mbokpulasara. Becike balekna bae aku marang garwaku Kangmas Rama Wijaya!”
“He Sinta, sedina rong dina, sewulan rong wulan, kowe dakalusi, aku isih sabar. Nanging yen terus-terusan kaya mangkene, klakon dakpateni, Sinta!”
“Dhuh Gusti Prabu, . . . tiyang dereng lilih manahipun, sampun dipunkasari Gusti, mangke mindhak boten sae!” panyelane Trijatha.
“Karepmu priye, Trijatha?”
“Panjenengan kula aturi kondur dhateng kedhaton rumiyin, dene kusumaning ayu Dewi Sinta kula lelipuripun kersanipun lilih. Menawi sampun lilih, lha rak ingkang sakeca paduka!”
“Ngana, ya Trijatha! Ya wis aku manut, lilihna gusti putrimu, Trijatha!”
Bubar ngucap kaya mangkana Prabu Rahwana banjur cengkelak nglungani papan kana. Salungane Prabu Rahwana, Anoman banjur nyedhak Dewi Sinta. Trijatha kaget. Tanpa sangkan peran ngerti-ngerti jleg, ing sangarepe ana kethek putih mere-mere.
“He, kethek putih, kowe sapa?” pitakone marang Anoman.
“Kula pun Anoman. Kula dutanipun Prabu Rama Wijaya,” badhe manggihi ingkang garwa pun Dewi Sinta.
Sakala Dewi Sinta thukul pangarep-arepe bias bali kumpul maneh karo garwane.
“Mengko ta kethek putih, jenengmu sapa, kowe saka ngendi? Dakpirengake mau kowe kandha menawa dadi dutaning Kangmas Rama Wijaya, apa bener kethek putih?”
“ksinggihan kusumaning ayu. Kula pun Anoman. Kula dinuta dening junjungan kula Gusti Rama Wijaya supados ngawat-awati kawontenan paduka. Pinangka tanda bukti bilih kula punika dutaning sang Rama, kula kautus ngaturaken kalpika menika,” ature Anoman karo ngulungake ali-ali marang Dewi Sinta. Dewi Sinta trenyuh banget penggalihe.
“Banjur apa wae pangandikane, Kaki Anoman?”
“Paduka sampun was sumelang, Gusti kula pun Prabu Rama Wijaya badhe terus ngupadi lan mbudi daya amrih saged kempal malih kaliyan paduka, Dewi.”
“Ngono Kaki Anoman, iki dakgawani ali-aliku pinangka tandha menawa kowe wis kasilketemu kalawan aku, Anoman!” kandha mangkana Dewi Sinta karo ngulungake ali-aline. Nalika Anoman wis nampa ali-ali, dumadakan njedhul buta loro. Ngerti kahanan kaya mangkana anoman nuli dirangket. Anoman mung manut bae. Dheweke kepingen njajal kasektene ratu Ngalengka.
Bareng Anoman disowanake marang Prabu Rahwana, Anoman dipatrapi ukum obong. Awake sing dirangket kuwi ditumpuki kayu ana tengah alun-alun, banjur diobong. Nanging Anoman sekti linuwih. Sanadyan diobong, dheweke ora ngrasakne panasing geni, malah nyandhak kayu kang wis kobong sabanjure digunakake ngobong kraton Ngalengka. Ngalengka kobongan, omah-omah ya akeh kang entuk kalut kobong. Sakejaping netra kraton Ngalengka dadi karang abang. Poyang-payingan polahe warga Ngalengka golek slamet. Salah tunjang rebut dhisik, empet-empetan, tabrakan, lan akeh kang nemahi tiwas. Sabanjure Anoman bali menyang papan panggone Rama Wijaya ngaturake ali-aline Dewi Sinta.